Met de donkere, natte wintermaanden heb ik een haat-liefde-verhouding. De dagen gekortwiekt, de koude tot in je botten en de neerslachtigheid (neerslag) die in de grijze lucht hangt. Niet meteen omstandigheden om gelukkig van te worden.

En toch lijk ik het telkens te vergeten, hoeveel deugd het dan kan doen om alsnog de buitenlucht op te gaan snuiven en de natuur in te trekken. Een Russisch gezegde luidt: ‘Er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleren.’ Zo gezegd, zo gedaan trok ik er vandaag met een vriendin en haar hond op uit. We gingen een nieuw stukje bos ontdekken in het Park van Tervuren.

We zagen er naast wandelaars en andere honden vooral ook veel watervogels. Meerkoeten, zwanen, aalscholvers, waterhoentjes, wilde eenden, kuifeenden, Canadese en Nijlganzen, tafeleenden en ook voor het eerst de schattige dodaars (de kleinste van de futenfamilie, echte duikers dus). Weer iets bijgeleerd vandaag, want ik kende de soort nog niet.

Het heeft me zoveel deugd gedaan en energie gegeven. Ondanks de inspannende wandeling besefte ik: natuurlijk, hier vind ik mijn nieuwe adem, hier hangt zuurstof in de lucht en… hier moet niets. Niemand die iets van me verwacht.

Plots begrijp je dan beter waar de kunst van het ‘bosbaden’ vandaan komt. In Japan staat dit bekend als ‘shinrin-yoku’. Mensen worden er regelmatig op uitgestuurd om de drukte te ontvluchten en de heilzame omgeving van bos en woud op te zoeken, als remedie tegen overmatige stress en andere gezondheidsklachten.

Ook al hebben we persoonlijk geen vat op de omstandigheden die ons momenteel beperken (coronamaatregelen), we hebben nog steeds keuzevrijheid. We kunnen ervoor kiezen om binnen te blijven en ons af te schermen, maar we kunnen er ook voor kiezen om naar buiten te gaan, om onszelf zo mentaal en fysiek gezond mogelijk te houden.

Voor wie nood heeft aan houvast en controle kan dit misschien een gezondere optie zijn dan het vluchten in symptomen (vluchten in te veel of te weinig eten, drinken, slapen, in moedeloze kringredeneringen, in dwanghandelingen,…). Tenzij je wegloopt van jezelf en alleen nog maar op wandel gaat natuurlijk. Ik zeg daarom wel eens: “Té is nooit goed, behalve tevreden.”