Dit is mijn ik-hoor-je-strijd-en-voel-je-pijn-gezicht…
Tijdens een gesprek met een cliënt lijkt het of de wereld en alle beslommeringen die ons zoal kunnen bezighouden worden uitgefilterd. Mijn aandacht is alleen maar hier en nu in de therapiekamer, zeker als de connectie met de ander voelbaar is. En als ik toch even afgeleid ben (wat zeker ook wel durft te gebeuren), dan toets ik wat het betekent en stuur ik mezelf met milde hand weer terug naar het gesprek.
“Pfoe… ik hoor je zeggen hoe je worstelt, hoe het stuk eetstoornis en het gezonde stuk in jezelf bijna constant aan het bekvechten zijn en jij daarin zo vaak het onderspit moet delven… Wat doet die eetstoornis met jou, dat je zo onderuit gehaald wordt?
Is er ook een stuk in jou dat zorg draagt en mild kan zijn? Hoe merk je dat? Wat zeg je dan tegen jezelf?
Waar voel jij die mildheid in jezelf (in je lichaam)? Hoe voelt het om mild te zijn naar jezelf toe, zelfs naar dat lastige eetstoornisstuk?
Voel je hoe je ook erkenning kan voelen voor vb de rebel of de leugenaar in je? Hoe je kan voelen dat die stukken er ook met een reden zijn, dat die ook behoeften hebben?”
Ik ken mijn ikken. Het zijn stukken van mezelf die zich tot elkaar en tot de ander verhouden. Ik ben mijn ikken. Ik zit zelfbewust aan het stuur.
De gesprekken laten een indruk na. Je kan niet niet bewogen worden, net zoals je niet niet kan communiceren. Geweld, grensoverschrijdingen, pijn, kwaadheid, levensmoeheid, zinloosheid, wanhoop en tegelijk ook de sterkte en de kracht en de vindingrijkheid waarmee mensen weten te (over-)leven en de bewondering die ik voor dat alles voel. Wat zijn mensen toch bijzonder…
Tussendoor neem ik tijd om los te koppelen, om even hier en nu met mezelf te zijn en te genieten van de kleine dingen. Bloemen en planten in bloei bijvoorbeeld. Een lekkere bruine boterham met kaas. Een koffietje van vers gemalen bonen.
Om dan straks toch ook blij te zijn dat de dag er op zit, de gesprekken opgeborgen mogen worden en tot het volgende weerzien mogen wachten.
Daarnet werd ik voor checkjezelf.be geïnterviewd over het thema verbondenheid: wat betekent het voor mij en hoe heeft het me geholpen? Wat gebeurt er als de verbinding verbreekt?
Het werd een openhartig gesprek en een fijne ontmoeting met warme mensen. Ik heb er zelfs van genoten, hoewel ik zoiets meestal heel spannend vind!
“De essentie om verbondenheid te voelen met de ander is dat je zelf de beweging van binnen naar buiten toe kan maken.”
“Verbondenheid met jezelf betekent dat je zowel je hoofd als je gevoel als kompas kan gebruiken om te beslissen waar je beter van wegblijft en waar je naartoe wil bewegen!”
Over een paar weken is het interview te bekijken op checkjezelf.be
In een artikel in Knack lezen we dat crisispsychiater Thomas Pattyn op zoek is naar cijfers om het beleid voor onze geestelijke gezondheidszorg op te kunnen baseren en te kunnen bijsturen waar nodig. We horen immers heel wat anekdotische verhalen van mensen die tegen wachtlijsten aanlopen (langer dan voorheen?), een vermeend stijgend aantal suïcides, meer aanvragen tot gedwongen opname, meer meldingen op de psychiatrische spoeddiensten enz. Maar hoe groot is het probleem? Over welk soort moeilijkheden gaat het en waar zitten de bottle necks om weg te werken?
Klopt het daarnaast wel, dat er geen cijfers zijn? Ja en nee.
Jammer genoeg heeft collega Pattyn gelijk als het gaat over overzichtscijfers en grafieken die vb. de evoluties in het aantal mentale gezondheidsproblemen kan tonen. Zo’n algemene cijfers per regio of voor heel Vlaanderen zijn er niet. We kunnen naast de spreidingskaart van het aantal COVID-19 besmettingen in Vlaanderen of België geen kaart leggen over het aantal personen met een geestelijk gezondheidsprobleem (of vb het aantal personen dat in een specifieke regio hulp krijgt bij psychiaters, psychologen, sociaal werkers, psychotherapeuten, orthopedagogen,…). Hoe krachtig zou dat zijn? En hoe duidelijk zou de toename van klachten zich in concrete cijfers kunnen vertalen? Het zou in ieder geval aanwijzingen geven over het soort hulp waar nu meer nood aan is, of over het aantal hulptrajecten dat extra nodig kan zijn nu en de komende maanden. Maar nu varen we blind en doet iedereen in zijn eigen spreekkamer zijn stinkende best.
Zijn er dan helemaal geen cijfers? Nee, dat nu ook weer niet. Er zijn cijfers ivm het aantal suïcides en suïcidepogingen (VLESP), maar die van het afgelopen jaar of de voorbije maanden zijn nog niet beschikbaar.
Er zijn de cijfers van initiatieven waar in het artikel naar wordt verwezen. Er zijn in het verleden ook wel grootschalige bevragingen geweest (cf publicatie: Kan geestelijke gezondheid gemeten worden? Of de Belgische Gezondheidsenquête van Sciensano), maar voor zover ik weet is er momenteel niet zo’n bevraging lopende, laat staan dat de data of resultaten snel beschikbaar zouden zijn.
Wat wel net opgestart is, is een bevraging naar wachttijden in privépraktijken door oa UA waar de Leerstoel Public Mental Health door Kris Van den Broeck in goede banen wordt geleid. Hij zet zich oa in om voor het eerst wél cijfers te verzamelen, om zo een onderbouwd beleid uit te kunnen zetten. Maar deze Leerstoel is nog zo jong dat we maar pas aan het begin staan van een Publiek Geestelijk Gezondheidsbeleid.
En er zijn de tweewekelijkse Corona-bevragingen, waar met 12 vragen gepeild wordt naar het mentaal welzijn. Deze resultaten werden in een grafiek geplaatst (website Crèvecoeur). We merken daarbij een daling in het mentaal welbevinden na de eerste lockdown. (Maar in feite is dat iets anders dan een stijging in het aantal mensen met een hulpvraag naar aanleiding van psychische problemen!)
Overgenomen van https://corona-studie.shinyapps.io/corona-studie/
Dus alles bij elkaar genomen: wij hebben op dit moment nog geen Task Force die of overheidsinstituut dat alle data systematisch verzamelt over problematieken of instellingen heen.
Toch wel wat gek eigenlijk. Ik maak me al een paar maanden de bedenking dat zo’n Task Force geen slecht idee zou zijn. Die zou dan kunnen beslissen over uitbreiding of tijdelijke heroriëntering van bepaalde diensten… Als mensen in de praktijk voelen we bepaalde noden, maar we kunnen er te weinig concreet en becijferd de vinger op leggen.
Wil het dan zeggen dat er geen toename van psychische klachten is? Nee. Maar het wil wel zeggen dat we de omvang, invloed en inhoud ervan momenteel niet in cijfers kunnen bevatten. Zeker voor beleidsmakers bestaat iets pas als er bewijs voor is. Hoog tijd dus om al dat bewijsmateriaal te verzamelen, adviezen te formuleren en bewuste keuzes te maken voor het investeren van schaarse middelen in onze geestelijke gezondheidssector.
