Categoriearchief: hulp

Nieuwe website voor ca. 10.000 Vlamingen met een eetstoornis

Online ervaringen delen, is eerste stap naar herstel

Leuven, 19 februari 2015Meer dan de helft van de naar schatting 10.000 mensen met een eetstoornis in Vlaanderen schakelt geen professionele hulp in. Amper 6,5 procent zoekt hulp in een gespecialiseerd eetstoorniscentrum. De eetstoornisvereniging Anorexia Nervosa Boulimia Nervosa (ANBN) stelt vandaag een nieuwe website voor, waarmee ze de drempel naar hulp en herstel voor deze patiënten sterk hoopt te verlagen.

Domus Medica schat het aantal mensen met anorexia nervosa in Vlaanderen op ongeveer 1.000; het aantal Vlamingen met boulimia nervosa zou zelfs op ca. 4050 liggen. Een voorzichtige raming leert dat daarnaast nog minstens evenveel mensen lijden aan een derde groep van eetstoornissen: de binge eating disorder of eetbuistoornis. Doordat eetstoornissen hardnekkig en zelfs dodelijk kunnen zijn, hebben ze een enorme impact op de levenskwaliteit van die ca. 10.000 patiënten, maar ook op het welzijn van een veelvoud aan mantelzorgers in hun gezin of directe omgeving.

Uit onderzoek (Preti en collega’s, 2009) blijkt dat in België het aantal mensen met een eetstoornis dat professionele hulp inschakelt zich ergens tussen de 30 en de 48 procent situeert. Het merendeel van de patiënten met een eetstoornis komt er dus niet toe de stap naar enige vorm van hulpverlening te zetten. De gespecialiseerde eetstoorniscentra in Vlaanderen kenden in 2013 642 opnames. Dat is geen 6,5 procent van het totaal, en – hoewel lang niet iedere eetstoornis met een opname behandeld hoeft te worden – het topje van een massieve ijsberg. Die hoge drempel naar therapie is erg jammer, want herstel is wel degelijk mogelijk.

Ervaringen delen

De ervaringsdeskundigen van ANBN zijn daar het levende bewijs van. Zij zetten zich vrijwillig in om mee op weg te gaan naar herstel, samen met lotgenoten en familieleden. Het is duidelijk dat anonimiteit en laagdrempeligheid erg belangrijk zijn om mensen in de richting van informatie of hulp te leiden. In de nieuwe ANBN-website wordt daar sterk op gefocust.

Toen ik zelf begreep dat ik een eetstoornis had, wou ik daar wel hulp voor zoeken, maar ik schaamde me te erg om er met iemand uit mijn omgeving over te praten,’ vertelt een vrijwilliger. ‘Daar hebben we rekening mee gehouden bij het ontwikkelen van de nieuwe website. We kiezen bewust voor anonieme beelden op de site. Mensen kunnen ons via verschillende kanalen contacteren en ze hoeven zich niet bekend te maken als ze het daar te moeilijk mee hebben. We brengen ook meerdere waarheidsgetrouwe getuigenissen waar heel wat mensen zich in kunnen herkennen: geen saaie theorie, maar sprekende verhalen, uit het leven met een eetstoornis gegrepen.’

 ‘We zetten meer dan voorheen in op het delen van ervaringen, door mensen de kans te geven hun verhaal te delen. Daarmee kunnen ze zelf ook hoop geven en inspiratie bieden aan anderen. We brengen mensen samen om te leren uit wat anderen heeft  geholpen, waar hun valkuilen liggen, hoe zij ermee omgaan en op welke manier professionele hulp kan bijdragen tot herstel’, zegt Els Verheyen, de kersverse voorzitter van ANBN.

ANBN was vooraf al bekend van zijn Inloophuis, de Inloopmobiel, de chat en het online forum voor mensen met een eetstoornis. Deze initiatieven groeien gestadig, eveneens dankzij de inzet van ervaringsdeskundigen en vrijwilligers. De vereniging, die bestaat dankzij de steun van structurele sponsors, wordt ook vaak gevraagd voor lezingen en workshops in scholen, ouderraden en andere fora. De ANBN-website moet vanaf nu hét laagdrempelige startportaal bij uitstek worden voor alle Vlamingen met een eetstoornis. Het is uiteindelijk aan hen om uit te maken hoe ze hun hulpverlening willen modelleren, maar daar vinden ze alvast getuigenissen én nuttige informatie over op de nieuwe website: www.anbn.be.

persbericht

 

persbericht1

 
Ter info

Volgens de berekeningen van Domus Medica zijn er in Vlaanderen ongeveer 1000 personen met anorexia nervosa en 4050 personen met boulimia nervosa (1). Deze cijfers zijn gebaseerd op het standaardwerk Handboek Eetstoornissen (2). Omdat de diagnose ‘binge eating disorder’ nog niet erkend was als aparte categorie op het moment dat dit Handboek Eetstoornissen geschreven werd, zijn er voorlopig geen cijfers over deze groep bekend. Toch doen onderzoeken uit het buitenland (vb. Canada en Australië) ons wel vermoeden dat de eetbuistoornis minstens even frequent voorkomt als boulimia nervosa en misschien zelfs nog vaker. Het aantal patiënten dat in 2013 in een van de grote eetstoorniscentra werd behandeld, werd voorgesteld op het vierde congres van de Vlaamse Academie Eetstoornissen: 642 personen zochten hulp voor de eetstoornis in een gespecialiseerd centrum (3). Over het aantal personen dat in ambulante therapie is zijn geen gegevens voor de Vlaamse situatie bekend. Wel weten we uit een prevalentie-onderzoek van Preti en collega’s (4) dat een minderheid hulp zoekt voor de eetstoornis:

(1) Domus Medica vzw, Hoe vaak zal een huisarts met eetstoornissen te maken hebben, Domusmedica.be, 2010.
(2) Vandereycken, V., & Noordenbos, G., Handboek Eetstoornissen, De Tijdstroom, Utrecht, 2008.
(3) Vanderlinden, J., Kenmerken van eetstoornispatiënten behandeld in de gespecialiseerde centra in Vlaanderen anno 2014, PowerPointpresentatie, vierde congres Vlaamse Academie Eetstoornissen, https://drive.google.com/file/d/0B3c2ulw0Phj8SVVwUW9NajRLa0E/view
(4) Preti A et al., The epidemiology of eating disorders in six European countries: results of the ESEMeD-WMH project. Journal of Psychiatric Research, 2009.

logo anbn

Mede mogelijk gemaakt dankzij de steun van:
Logo Nationale Loterij

 

6 redenen waarom je geen eetstoornis wil

“Had ik maar anorexia, dan had ik het karakter om eindelijk eens te vermageren.”
Dit is een uitspraak die ik wel vaker lees of hoor. Laatst nog, toen ik met de Inloopmobiel op stap was, zei een man tegen me: “Ik heb geen eetstoornis hoor, maar soms denk ik dat het wel beter voor me zou zijn.” Eigenlijk bedoelde hij dat het moeilijk voor hem was om op een gezond gewicht te blijven…

Het is begrijpelijk dat mensen bewondering hebben voor de (overmatige) zelfcontrole, zeker als ze zelf het gevoel hebben dat het leven of de strijd met het getal op de weegschaal tussen hun vingers door lijkt te glippen. Maar toch is het jammer dat mensen met zo’n uitspraak ook behoorlijk naast de kwestie praten. Want een eetstoornis is niet iets wat je graag wil hebben. Het is geen kwestie van wel of geen karakter hebben. Een eetstoornis is een ziekte.

En voor een ziekte kies je niet. Het overkomt je, voor je er echt erg in hebt.
Heel wat mensen die een eetstoornis ontwikkelen zijn begonnen met “een beetje op je eten letten”. Maar dat kan snel uit de hand lopen, vooral als je best wel in de knoop ligt met jezelf en als je door je aanleg psychisch kwetsbaar bent. Andere mensen die moeilijkheden ervaren zullen er misschien wel goed doorkomen, omdat ze gezondere manieren hebben om met problemen om te gaan. En nog andere mensen ontwikkelen misschien geen eetstoornis, maar wel andere problemen, zoals een verslaving, zelfverwondend gedrag, een depressie, een angststoornis, of nog iets anders.

Zelfs als je tijdens de beginfase van je eetstoornis bewust op zoek bent gegaan naar manieren om snel of onopvallend te vermageren (vb. door het opzoeken van tips of triggerende beelden), dan merk je het jammer genoeg na verloop van tijd vanzelf wel: eens je een eetstoornis hebt, heb je niet zomaar meer te kiezen of je gezond bent, of ziek… Zelfs al zou je terug “normaal” willen kunnen omgaan met eten, het lukt je niet meer om dat zomaar van de ene dag op de andere om te buigen… De zogenaamde zelfcontrole waar mensen zoveel bewondering voor hebben ben je dan eigenlijk juist helemaal kwijt. En in je hoofd is het de hele dag (en soms ook nacht) een warboel van gedachten en een hele strijd. Op de duur weet je niet meer wat nog goed is om te doen, omdat er zoveel verschillende gedachten in je hoofd zitten.

Voor degenen die erover denken om aan een streng dieet te beginnen, of die denken dat het zo bewonderenswaardig is om een eetstoornis te hebben, zet ik een paar dingen op een rijtje. Niet om je af te schrikken, maar wel om uit te leggen dat een eetstoornis geen spelletje is dat je op eender welk moment kan wegleggen of een beslissing die je met één vingerknip ongedaan kan maken…

  1. Een eetstoornis is ongezond
    Doordat je niet voldoende voedingsstoffen opneemt, zal je allerlei tekorten ontwikkelen in je bloed. Vitaminen, mineralen, maar net zo goed vetstoffen en koolhydraten zijn belangrijke bouwstenen voor ons lichaam. Als je daarop bespaart kan je er pap op zeggen dat de machine wel eens zal beginnen te sputteren.
    Zelf had ik vroeger tijdens mijn eetstoornis een periode last van ijzertekort en vitamine B12-tekort, wat ervoor zorgde dat ik erg moe en gedeprimeerd was. Ik kwam nergens meer toe en kon me nauwelijks nog concentreren. Regelmatig je bloed laten checken is dus geen overbodige luxe, als je een eetstoornis hebt.
    Meer weten? Lees hier meer over vaak voorkomende problemen bij anorexia en boulimia nervosa.
  2. Een eetstoornis maakt je niet aantrekkelijker
    Russell's_SignAls je dacht dat je mooier zou worden door een eetstoornis, mag je het wel vergeten. Vitaminetekort door ondervoeding (door hongeren, eenzijdige voeding of veelvuldig braken) kan leiden tot haaruitval, broze nagels, tanden en beenderen, je huid ziet er ongezond uit, je krijgt misschien wel vochtophopingen en als je veel braakt kan je hamsterwangen ontwikkelen (door het veelvuldige braken zetten je klieren in je hals uit). Wanneer je vaak zelfopgewekt braakt, kan je ook littekens op je hand krijgen. (Dit noemen ze trouwens ook wel eens het ‘Russell’s sign’.)
  3. Een eetstoornis zet je in een (mentaal) isolement
    Doordat je in alles wat je doet en laat constant bezig bent met wat je wel of niet zal eten en hoe je overkomt op anderen, heb je de neiging om heel erg in je eigen hoofd te beginnen leven. Misschien ben je wel heel zorgend voor anderen, maar eigenlijk ben je vooral bezig met hoe de anderen over je zullen denken. Ben je er wel écht voor de ander, of ben je er eerder voor de ander omdat het aan jouw eigen behoefte voldoet om (graag) gezien te worden? En als je er voor de ander bent, loop je dan jezelf niet constant voorbij? Hoe kan je dan mentaal nog aanwezig zijn, als je eigenlijk op automatische piloot dag in dag uit doet wat jij denkt dat er van je verwacht wordt?

    6817319125_94a12903f3_bDaarnaast geven heel wat mensen het na een paar keer op om je nog mee uit te vragen. Als je afspraken afzegt (al dan niet op het laatste moment), kan dat heel vervelend zijn. Zeker als het wel vaker gebeurt. Misschien lieg je soms wel om onder een afspraak of eetmoment uit te komen. Als mensen dat te weten komen voelen ze zich gekwetst en durven ze je niet meer goed te vertrouwen. Als je een eetstoornis hebt, lijkt het soms alsof je niet anders kan, omdat je je zo erg schaamt of omdat je zo bang bent. Natuurlijk zeg je geen afspraken af om de ander daarmee te kwetsen, maar wel omdat je het gevoel hebt dat je op dat moment geen andere keuze hebt. Het is sterker dan jezelf. 
    Echt sociaal word je dus meestal niet van een eetstoornis…

  4. Je krijgt niet de aandacht die je zou willen
    never_forget_to_judge_after_you_know_by_misspsycopath-d6rzvpaMisschien voel je je wel ontzettend slecht in je vel. Misschien komt er op een dag de gedachte in je op dat mensen met een eetstoornis een manier hebben gevonden om duidelijk te maken dat het niet goed gaat. Dat ze een manier hebben gevonden om aandacht te vestigen op het feit dat ze zich zo onnoemelijk slecht voelen. Of misschien is het eerder een onbewust motief voor je geweest: je voelt je rotslecht en hebt nog geen taal gevonden om dat uit te leggen. Een eetstoornis kan dan aanvoelen als een manier om met de pijn, het verdriet, de verwarring, de angst of nog andere moeilijke gevoelens en gedachten om te gaan.

    Maar, hou er rekening mee dat de aandacht die je krijgt, niet de aandacht is die je eigenlijk zou willen. De overbezorgde reacties van mensen uit je omgeving geven je juist een ongemakkelijk gevoel, je weet niet goed hoe te reageren, want je wil eigenlijk niet dat mensen zich zo machteloos en bezorgd voelen.
    “Je hebt toch geen eetstoornis hé? Als je zo verder doet val je nog eens flauw. Wie weet ga je wel dood. Dat wil ik niet…”

    Heel wat mensen met een eetstoornis worden trouwens geconfronteerd met allerhande vooroordelen en soms behoorlijk kwetsende opmerkingen. Als je een eetstoornis hebt wil je niet horen dat het je eigen schuld is dat je ziek bent, of dat je je aanstelt, of dat je “gewoon maar eens terug normaal moet beginnen eten”.

    Als je wil dat mensen begrip hebben voor je lijden of je pijn, is een eetstoornis niet de beste optie… (Erover praten en proberen te delen waar je zo mee zit is trouwens een betere optie…)

  5. Een eetstoornis gaat niet zomaar vanzelf over en verpulvert levensdromen
    Zelfs mensen die ervoor kiezen om te herstellen geven het grif toe: het gaat niet vanzelf. Je moet er hard voor knokken. Je moet jezelf terug zien te vinden in het bos waarin je verdwaald bent geraakt. Jezelf terugvinden en zoeken naar wat het leven voor jou zin geeft is een werk van soms erg lange adem. Voor sommigen lukt dat vrij snel, maar voor anderen kan het langer dan 10 jaar duren. Zij lijden aan een langdurige eetstoornis en merken vaak maar al te zeer hoeveel de eetstoornis van hen heeft afgenomen: de kans om een studie af te maken, de kans op een job die ze met hart en ziel zouden willen doen, de kans op een partner, op kinderen,… Gemiddeld gesproken duurt een eetstoornis 7 jaar. Dat is een lange periode uit je leven, waarin je niet ten volle kan gaan voor wat je echt wil of belangrijk vindt. Voor iedereen is de weg naar herstel wat anders natuurlijk, het is terug meer gaan leven, in plaats van over-leven.

  6. Een eetstoornis is doodernstig: je kan eraan overlijden
    5 à 8 % van de mensen met anorexia nervosa overlijdt aan de ziekte of door zelfdoding.
    Elk van die 5 tot 8 % zal ooit wel gedacht hebben: “Mij overkomt dat nooit, ik heb het nog wel onder controle, zo erg is het niet.” Maar dan kwam plots het moment dat er geen weg meer terug was. Sommigen overlijden door de lichamelijke gevolgen (vb. orgaanfalen of hartstilstand), anderen overlijden door zelfdoding. Eetstoornissen behoren daarmee tot de psychiatrische stoornissen met de hoogste mortaliteit.

Heb je na het lezen van dit bericht behoefte om er met iemand over te praten?
Hieronder een paar mogelijkheden:

  • Indien je in begeleiding bent, kan je proberen om contact op te nemen met je eigen hulpverlener.
  • Contacteer een vriend, vriendin, partner of ouder. Iemand die je in vertrouwen wil nemen.
  • Met vragen over eetstoornissen kan je ook terecht op het forum van ANBN
  • Bellen of chatten kan met Tele-Onthaal (106, gratis en anoniem, www.tele-onthaal.be) of met de Zelfmoordlijn (1813, gratis en anoniem, www.zelfmoordpreventie.be/)
  • Awel, voor kinderen en jongeren: bellen, chatten, mailen of forum: www.awel.be
  • Kinder- en Jongerentelefoon: 102 of www.kjt.org

ANBN motiveert bij eetstoornissen – ook op Facebook

ANBN doet veel verschillende dingen om mensen de kans te geven om zich te informeren, om ervaringen te delen en om lotgenoten te ontmoeten.

Ook op Facebook zijn we heel actief. Het is daar dat we mensen elke dag een hart onder de riem kunnen steken, door motiverende spreuken de wereld in te sturen, door mensen op de hoogte te houden van onze activiteiten, door met hen in interactie te gaan over onderwerpen die hen aanbelangen, door vragen te stellen,…

Wil jij op de hoogte blijven van alle nieuws?

Kan jij wel een dagelijkse spreuk ter motivatie gebruiken?

Volg ons op Facebook!

Tweede Dag tegen Eetstoornissen

De voorbije weken hebben we er met z’n allen naar toegeleefd. De ene eerder met hoop en goesting, een ander wellicht eerder met onzekerheid, angst, veel vragen,…

Een paar impressies van de tweede Dag tegen Eetstoornissen:

 

 Jullie hebben me snel op mijn gemak doen voelen.
Het was fijn om mensen die ik enkel online kende nu ook eens in het echt te zien.
Het heeft me deugd gedaan om eens over gewone dingen te kunnen praten, niet alleen over eetstoornissen, maar ook over de dagelijkse dingen in het leven.
Ik was op zoek naar herkenning en ik wou anderen leren kennen die met gelijkaardige thema’s worstelen: dat heb ik vandaag zeker gevonden!
Het optreden van Smooth Wing was een verrassende en gezellige afsluiter!

 

De foto’s werden met veel respect getrokken en geselecteerd. Kom je jezelf ergens op een foto tegen, die je liever niet openbaar ziet staan? Geef snel een seintje via els@anbn.be.

 

 

 

 

 


Onze kleinste deelnemer 😉
Kunstwerk gemaakt, speciaal voor ANBN!

Samenwerking zelfhulp – professionele hulp

Samenwerking met behandelcentra staat hoog op onze agenda. Zo hadden we op 2 juli een heel positief en motiverend gesprek met de afdeling eetstoornissen die nu op Gasthuisberg gehuisvest is. Deze afdeling is voor velen nog bekend als de afdeling “Lukas” van Kortenberg, maar sinds midden juni zijn ze verhuisd naar Gasthuisberg. Tijdens een overleg tussen medewerkers van deze nieuwe werking en een aantal van onze vrijwilligers hebben we nagedacht hoe we in de toekomst beter zouden kunnen samenwerken en welke activiteiten wij als zelfhulpvereniging kunnen aanbieden als extra ondersteuning. Op die manier kunnen we zorgen voor een win-win-situatie: de hulpverleners kunnen extra inzetten op het begeleiden en het uitwerken van de behandelprogramma’s en onze vrijwilligers kunnen activiteiten aanbieden op maat van lotgenoten. Zo kunnen zij hun ervaringskennis inzetten om lotgenoten te ondersteunen, maar ook om gewoon aangename activiteiten te ondernemen die kunnen helpen om te herstellen. Op deze manier kunnen we zorgen voor een boeiende wisselwerking en aanvulling: professionele hulp en zelfhulp/ervaringsdeskundige hulp gaan dan hand in hand!

De eerstvolgende stap zal zijn: het ontwikkelen van een korte vragenlijst, zodat we kunnen peilen wat de noden en verwachtingen zijn van personen die in dagbehandeling of in opname zijn en die extra ondersteuning van een zelfhulpgroep wel zinvol vinden. Op basis daarvan zullen we samen met de vrijwilligersploeg bekijken wat we concreet kunnen aanbieden. Dat kan bijvoorbeeld gaan om het in tandem begeleiden van een nazorg-groep (samen met een hulpverlener), maar ook het aanbieden van activiteiten op woensdagnamiddag in de vorm van creatieve sessies, lichaamsgerichte sessies, themagesprekken, doe-activiteiten, gedragsexperimenten (vb. samen naar de winkel gaan om inkopen te doen of samen uit eten gaan in het studentenrestaurant), ontspanningsactiviteiten,…

Samenwerking beperkt zich echter niet alleen tot het aanbieden van activiteiten voor personen met een eetstoornis. Sinds ongeveer een jaar bieden enkele van onze ervaringsdeskundige ouders praatavonden aan voor familieleden. Tweemaal per jaar zal deze praatavond georganiseerd worden in Gent, Gasthuisberg (vroeger Kortenberg), Jette en hopelijk ook Tienen. In Tienen is momenteel ook een andere ouder-vrijwilliger aan de slag die ouderavonden begeleidt (= een gespreksavond om de drie weken).

Verder zullen we op het vierde congres van de Vlaamse Academie Eetstoornissen een sessie begeleiden voor hulpverleners “Het behandelmenu, wat smaakt (niet) naar meer?” Via een interactieve workshop zullen we samen stilstaan bij de belevingswereld van personen met een eetstoornis en hun familieleden wanneer ze in contact komen met hulpverleners: wat zijn “goede praktijkvoorbeelden” en waar is er nog verbetering mogelijk? We willen er een open gesprek van maken, waarbij we vooral constructief willen nadenken over hoe de hulpverlening in de toekomst (nog) beter gestroomlijnd of afgestemd kan worden op de noden van onze doelgroepen.

Heb jij zelf al ervaren hoe steunend zo’n bijeenkomsten kunnen zijn?
Heb je ook zin om zo’n bijeenkomsten te begeleiden? Neem dan gerust contact op (els@anbn.be). Nieuwe vrijwilligers zijn altijd welkom om (na een korte opleiding) mee te werken!