Alleenzaam

De zon al te slapen gelegd

in een zee van golvend

zacht beddengoed

Ik nog te daveren

heimwenend

op de pier

Veeg ik zout weg

dat een uithoek vond

om zich in op te stapelen

tot pilaren van versteend verdriet

Jij nog als een afdruk

vaag fluisterend op mijn huid

versmolten met je hand

die intussen koude kussen werpt

uit verleden tijden

Alleenzaam blijf ik staan

met de deur op een kier

kijk ik hoe ons verhaal brak

toen de dood je verleidde

tot dit einderloos verraad

Voor een vrouw zonder man

Soms raak je betrokken op iemands leven, omdat je elkaar ergens ontmoet: in een job, een vrijwilligerswerk, een praktijk, een wachtzaal of zelfs de tram…

En dan hoor je een verhaal
dat je diep raakt en geef je daar woorden aan.

Het raakt omdat het ieder van ons kan overkomen: de dood. Het definitieve rauwe afscheid moeten nemen.
We staan er liever niet bij stil, en toch is niemand immuun…

Alleenzaam –
Voor een vrouw die haar man voor altijd missen moet…

Eén gedachte op “Alleenzaam

  1. hoopdoosje

    Het woord alleenzaam, alleenzaamheid gebruik ik reeds jaren en verwerkte het ook in mijn spreken op de ANBN dag tegen eetsoornissen. Het is al jaren mijn woord om weer te geven wat ik voelde, bedoelde al die jaren in de grote menigte.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.