‘Ons vorige gesprek is nog lang blijven hangen, ik heb er veel aan gehad!’, begint ze het gesprek.
Het kabbelt wat voort over wat het betekend had, hoe er puzzelstukjes in elkaar vielen, hoe ze zich erkend had gevoeld… Plots beseffen dat je niet ‘gewoon lui’ bent, maar dat er meer aan de hand is waardoor je blokkeert. Het zal best dat je dan plots met een andere bril naar jezelf en je verhaal gaat kijken!
Ik zie iemand voor me zitten die iets meer ontspannen is, die terug wat meer kan ademen, die ook naar de context durft te kijken in plaats van de moeilijkheden enkel aan zichzelf toe te schrijven. Want daar zijn we zo goed in he, denken dat we zelf maar wat beter ons best moeten doen, dat er iets mis is met ons waardoor we niet ‘gewoon’ mee kunnen of niet ‘normaal’ kunnen doen.
Daarbij vergeten we dat we in een context leven die veel van ons vraagt, waar momenteel het verschil tussen werken en vrije tijd niet meer zo duidelijk is door het verplichte thuis-werken. En omdat het allemaal maar zo vanzelfsprekend lijkt dat we intussen massaal zijn beginnen zoomen, Teamsen, Collaboraten of Skypen for Business staan we niet meer stil bij onze menselijke nood aan real life verbondenheid. Achter ons scherm missen we de kleine babbeltjes tussendoor aan de koffiemachine, een hallo onderweg op de gang, een terloopse vraag van iemand die wil weten hoe het intussen met X of Y staat of die nieuwsgierig is naar je weekendplannen, iemand die ‘s middags vraagt om het zout eens door te geven, of die even z’n hand op je schouder legt om je moed in te spreken…
‘Ik heb besloten om ‘s avonds niet meer over te werken. Het was me bijgebleven wat je een paar weken geleden zei, dat je blij was om te horen dat ik ‘s avonds iets ingepland had zodat ik niet kón overwerken!’
Het is soms verbazend om te horen hoe woorden in therapie soms zaadjes blijken te zijn voor later. Hoe mensen toch meenemen wat je hen teruggeeft, al is het soms maar voor later. Als je mensen helpt om dichter bij zichzelf en hun noden te geraken, dan zie je hoe er iets verschuift. En wat ik nog het mooiste vind, is dat mensen daarin dan hun eigen weg maken. En dat ze mij (of toch mijn woorden) op één of andere manier meenemen in die tocht.
Of, hoe woorden blijven hangen. Hoe woorden kunnen raken.
(Gebaseerd op therapeutische ontmoetingen)